Dé reden waarom ik van (moes)tuinieren hou

Sinds vorig jaar heb ik een eigen moestuin. Het is te zeggen: toen begon ik actief te moestuinieren. Maar het allereerste plantje stond al twee jaar geleden geplant in de grond. Het waren de gele en roze framboos. En hoe zijn die daar gekomen? Dankzij mij. Ik had zin om mijn stempel te drukken op dat deel van de wereldbol.

Ik weet nog dat ik toen een nieuwe witte broek droeg. En ik ging eens op een deftige manier een putje maken, om de frambozen te planten. Om te beginnen was mijn eerste putje véél te klein, had ik toen al geen zin meer om het tweede plantje te planten, werd ik vies van mijn eigen vuile handen. En had ik als klap op de vuurpijl een vuile broek ook! Maar wat hadden we toen een heerlijke babbel met onze buurvrouw.

Later dat jaar zagen we die struiken groeien, en samen met die struikjes groeide ook mijn liefde en passie voor de moestuin. Toen de eerste vijf vruchtjes eraan kwamen, was de vreugde compleet. Wat geweldig!

Vorig jaar zag ik dan bij mijn broer hoe leuk het is om plantjes te zien groeien vanuit kleine zaadjes. En wat vond ik dat leuk. Toen ik naar het tuincentrum ging om te kijken naar meer bessenstruikjes zag ik ook een kweekkasje, en zaadjes, en allerlei handig materiaal. Hé, misschien kon ik wat radijzen zaaien, en wat pompoenen zetten. Maar tomaten, dat eet ik eigenlijk ook graag?! En zo begon het grote moestuinavontuur vorig jaar.

Toen mijn zus ziek werd, had ik nood aan een plaatsje voor mezelf. En terwijl mijn liefde voor de moestuin al gestaag gegroeid was, besefte ik toen dat in de tuin onkruid wieden, en zorg dragen voor plantjes ook therapeutisch werkt. Soms voelde ik me zo verdrietig toen ik toekwam, of zag ik het even allemaal niet meer zitten, maar dan kwam ik daar toe, deed ik wat ik moest doen, maakte ik me flink vuil, .. En besefte ik in de auto op terugweg naar huis dat ik weer energie gekregen had. Dankzij het moestuinieren.

Zoals ik eerder al schreef is mijn schoonvader onlangs iets serieus overkomen. En wat merkte ik? De tuin omspitten werkte bij vriendlief ook therapeutisch. Zich eens flink in het zweet werken, en gewoon in de natuur werken.

Wat ik wel merk is dat ik liever op mijn eentje in de moestuin bezig ben, terwijl vriendlief er niet bij is. Het is te zeggen dat ik er geen probleem mee heb als hij aan het spitten is, of als hij het gras aan het afmaaien is. Maar hij mag zich van mij niet moeien met al de rest wat ik doe in de moestuin.

Onlangs las ik een reactie dat ik nog veel te leren heb op vlak van het tuinieren, maar weet je? Ik haal hier nu al zoveel voldoening uit, en ik heb nu al zoveel liefde voor mijn moestuin, dat ik zeker weet dat die ervaring en kennis vanzelf komt. Want al doende leer je, toch?

Als afsluiter heb ik nog een prachtige foto voor jullie. Vriendlief zag het niet meteen, maar weten jullie welk prachtig fenomeen ik heb weten vastleggen op de gevoelige plaat?

Heb jij een passie?